رقصیدن روی جدول های کنار خیابان و بعد پرواز کردن

قبلترها دایره ای دورم بود که من در مرکزش ایستاده بودم. درون دایره من بودم و خودم. هیچکس به من کاری نداشت. گاهی از روی مرزهای دایره می پریدم و در دنیای اطراف نفس میکشیدم. حوصله ام که سر میرفت دوباره برمیگشتم به دایره امن خودم. حالا چند وقتی میشود که زمان بیشتری را خارج از دایره ام سپری میکنم. زهره میگوید دایره امنت گسترده تر شده. من نمیدانم ولی دقیقا چه بر سر دایره امنم آمده. نکته اینجاست که حالا برایم فرقی ندارد که کجای دایره ایستادم؛ که ته همه چیز برایم آرام است. تمام این کشف کردن ها و دویدن ها و برنامه ریزی ها و نگرانی ها و راه رفتن ها و تماشا کردن ها و گوش دادن ها و حرف زدن ها و تکست نوشتن ها و منتظر ایستادن ها و روبروی آینه هزار بار روسری را صاف کردن ها و گل را در گلدان گذاشتن ها... همه اش برایم آرام است. من این روزها شبیه واکنش های شیمیایی کتاب های دانشگاهی ام هستم که دارم ذره ذره به تعادل میرسم و میدانم که چیزی نمانده تا آرام گرفتنم.