+ توی فیلم ها وقتی یه پسر تنها یا منزوی یا ترسو یا طفلی میبینم، یه پسری که هیچکس دوستش نداره، که یه جورایی طرد شده س، خودمو تصور میکنم که یکی از شخصیت های اون داستانم و میتونم به حرفای اون پسر گوش بدم. میدونی...دلم میخواد آدمای تنهای توی فیلما رو از تنهایی دربیارم. مسخره س. نه؟
= نه...خیلی هم قشنگه. آخه آدمای تنهای توی فیلما هم همینو میخوان
من دوست های خوب زیادی دارم. اصلا یکی از خوشبختی هایم همین است. کسانی را دارم که خوشی ها به کنار، به وقت ناخوشی هوایم را دارند و چه بسا بیشتر از قبل. یعنی حالم که بد است، دلم که میگیرد، غصه ها که تلنبار میشوند همیشه و همیشه، حتی در بدترین شرایط، یک نفر هست که دشواری هایم را با او قسمت کنم. اما حالا چند وقت است که از اینکار خجالت میکشم. یعنی حس میکنم کار دیگر از تقسیم ِ درد گذشته. حالا من رسیدم به مرحله تکرار. به مرحله غر زدن. به مرحله گند چیزی را درآوردن. دیگر دلم نمی آید با دوست هایم حرف بزنم. بیشتر دلم برایشان میسوزد. گناه نکردند که با من دوست شدند. پس در گام بعدی پناه می آورم به وبلاگ و خب...اینجا هم آنقدر عمومی شده که نمیشود خیلی حرف ها را نوشت و اصلا فضای نوشتن خیلی حرف ها اینجا نیست. همین است که حس میکنم دارم غمباد میگیرم و روز به روز میل بیشتری پیدا میکنم به با غریبه ها حرف زدن!
هر صبح که روبروی آینه می ایستم، به چشم های پف کرده و هنوز خواب آلودم نگاه میکنم، موهایم را شانه میزنم و به این فکر میکنم که چقدر خوب که روزی روزگاری در زندگی ام بودی و حالا حتی نبودنت هم مایه دلخوشی ست. که آنقدر پررنگ و موثر بودی که هنوز هم میشود با یادت لبخند زد و خدا را شاکر بود بابت دوست داشتنت. که حتی اگر روزی دوست داشتنت رنگ ببازد یا تغییر شکل بدهد، تو باز هم آن خاطره خوب ِ روزهای دوری
و به خدا و بزرگی اش قسم که این یک اغراق عاشقانه نیست. اتفاقی ست که هرروز می افتد. که عادت شیرین من است.
این همه شعر و واژه عاشقانه ای را که هر روز در کانال های جورواجور تلگرام میخوانیم و منتشر میکنیم، اگر تنها به اندازه یک صدم آنها عاشقی بلد بودیم حالا دنیا جای قشنگتری برای زندگی میبود و ما هم آدم های سالمتری بودیم که قلب هایمان این همه زخم نداشت و دست هایمان این همه خونین نبود.
که تماشا کنم بالا و پایین رفتن سیب گلویت را...
این روزها بیشتر از هر وقت دیگری به دیدن زیبایی ها نیاز دارم. همان جمله معروف که زندگی هنوز خوشگلیاشو داره؛ نیاز دارم که خوشگلی های دنیا را ببینم. میدانی...نمیشود منتظر نشست تا کسی بیاید و چوب جادویی اش را بالای سر زندگیت بچرخاند و Bibbidi-Bobbidi-Boo! ناگهان همه چیز قشنگ شود. همین است که هست. دنیا همین گند بزرگیست که هنوز خوشگلیاشو داره. که هنوز کودکی بدنیا می آید. دستی در دستی گره میخورد. لبخندی روی لب می نشیند. موسیقی خوبی به گوش میرسد. گیاهی رشد میکند. درختی میوه میدهد. رودخانه ای میخروشد. مردی عاشق میشود. زنی عاشق میماند. که هنوز سیب ها سرخند و پرتقال ها نارنجی. که گنجشک ها از ما قهر نکردند و ماهی ها هنوز در آب می رقصند.
میخوام بگم زندگی هنوز خوشگلیاشو داره
+چهرازی
