و قسم به دوست داشتن

دوست داشتن نیروی عظیمی ست. آنقَدَر که میتواند نیروی بالابرنده آسانسوری با ظرفیت پنجاه نفر را تامین کند یا از این هم بیشتر حتی... فرض کن یک طناب ببندی به کوه و بعد طناب را ببندی به ماشین و بعد نیرویی معادل با نیروی دوست داشتن را به آن اعمال کنی. حتی اگر اصطکاک هم درنظر بگیری، نیروی اعمالی به اندازه ای بزرگ است که میتواند تا صد سال آن کوه را حرکت بدهد. اصلا چرا اینقدر صغری کبری بچینم. همین را از من قبول کن رفیق که دوست داشتن خیلی بزرگ است و خودت هم این را خوب میدانی. آدم وقتی کسی را دوست دارد انگار که تمام خوبی های جهان جمع شده باشد در وجود آن یک نفر. آن یک نفر میشود مرکز جهان. میشود مختصات همه چیز. کافیست بخندد. گویی که دنیا خندیده. کافی ست اشک به چشمش بیاید. انگار که جهانی عزادار شده باشد. من از عشق حرف نمیزنم که حسابش از دوست داشتن جداست. عشق اگر آتش باشد، دوست داشتن گرمای مطبوعیست که نمیبینی و حسش میکنی. عشق اگر دریا باشد، دوست داشتن سرچشمه است. عشق اگر کودک باشد، دوست داشتن مادر است. دوست داشتن مثل پیچک است. میپیچد به در و دیوار قلبت. دلت را قشنگ میکند. تو با دوست داشتن جوانه میزنی. سبز میشوی. زن میشوی.

آخ که دوست داشتن خیلی خوب است رفیق...