پذیرش

آبله‌مرغون که گرفتم تمام صورت و بدنم پر شد از جوش‌های ریز و درشت. حالا حدودا یک ماه و نیم گذشته و هنوز جای جوش‌ها روی صورتم هست. هربار که بیرون می‌رفتم تمام تلاشم بر این بود که لک‌های قهوه‌ای و جای خالی نسبتا گود آبله‌ها را با کرم بپوشانم که غالبا هم تلاشی بیهوده بود. دلم می‌خواست در خیابان که راه می‌روم، روبروی صندوق فروشگاه که می‌ایستم، در ایستگاه اتوبوس که منتظر می‌مانم، به هرکسی که نگاهم می‌کند بگویم که این پوستِ ناصافِ لک‌دار تازه از آبله‌مرغون رها شده. دلم می‌خواست یک پلاکارد آویزان کنم به خودم تا همه بدانند و بفهمند که دارند به یک "آبله‌مرغونیِ سابق" نگاه می‌کنند.

چند روز است که رها کردم ولی. از نشانه‌های بهبود نسبی پوستم است یا بهبود روحم. نمیدانم...فقط می‌دانم با خودم کنار آمدم. گیریم با چندتا لک و جای آبله، من هنوز هم همان مهشادم که خودش را قبول داشت و دوست داشت و با جهانش در صلح بود