فراموشی
دوشنبه, ۴ آبان ۱۳۹۴، ۱۰:۵۲ ب.ظ
عشق های پر شورمان تمام میشوند. آدم های دوست داشتنی مان میروند بدون اینکه چیزی را برهم بزنند. بی هیچ جنجال و دعوا و صدای اضافه ای در توافق و آرامش کامل همه چیز تمام میشود و کسی میرود و هیچ وقت برنمیگردد. تو میمانی و یادش و اینکه چقدر دوستش داشتی و چقدر صدایش گرم بود و چه عطر دلپذیری داشت نفس هایش و بعد کم کم یاد میگیری بدون او هم میشود زندگی کرد. دردها کمتر میشوند. زخم ها کهنه میشوند و آن حفره خالی شاید شروع کند به پر شدن. فراموش میکنی...
شده تا بحال خدا را شکر کنید بخاطر نعمت فراموشی؟
