پَسا عیددیدنی

از کی این تفکر چپید توی مغزمان که هرچه ادا و اصولمان بیشتر، جایگاه اجتماعیمان رفیع تر؟ که هرچه کمتر حرف بزنیم، بیشتر ژست بگیریم، کلمات بیگانه و عجیبتری به زبان بیاوریم، لباس های متفاوت تری بپوشیم، با آدم های محدودتری ارتباط بگیریم، گره اخم هایمان را محکمتر کنیم و دماغمان را بالاتر بگیریم یعنی کارمان خیلی درست است و اصلا مادر نزاییده از ما با دیسیپلین تر. 

چی شد که اینجوری شدیم؟ هان؟