یا حتی بیشتر

یک مسابقه سخنوری دانش آموزی در سطح شهر در حال برگزاریست. قصه از این قرار است که دانش آموز دوازده تا هجده ساله روبروی دوربین می ایستد و سه دقیقه در مورد موضوعی دلخواه صحبت میکند. بعد هم داوری و مابقی ماجرا. دیروز بچه هایم گله داشتند که هیچ موضوعی برای صحبت کردن پیدا نمیکنند. برایشان مثال زدم که کتابی را معرفی کنید. از آخرین فیلمی که دیده اید حرف بزنید. از شهری بگویید که دوستش دارید. از موضوعی علمی صحبت کنید. از مشکلات مدرسه تان بگویید. فرقی ندارد... از چیزی بگویید که به اندازه سه دقیقه یا حتی بیشتر در موردش حرف داشته باشید. چیزی که شما را به وجد آورده و وادار به صحبت کند.

بعد به این فکر کردم که اگر هجده ساله بودم روبروی دوربین می ایستادم و سه دقیقه از طرز نگاه کردنت میگفتم؛ یا حتی بیشتر...